Mijnheer Porselein runt een dierenkliniek in het bos en zorgt voor zieke, depressieve, eenzame dieren ... Hij werkt aan iets waar mensen al heel lang van dromen om, als alles voorbij is, bij de sterren te komen ...
Een verhaal over afscheid nemen, dierenliefde en kloppende harten. Hartverwarmend voor jong en oud.
Mijnheer Porselein werd gecreëerd in 2007 en geselecteerd voor
Het Theaterfestival 2008.
VAN/MET: Philippe Van de Velde, Martine Decroos, Katrien Pierlet, Dominique Van Malder, Jo Jochems, Griet Dobbelaere, Brenda Bertin.
Met de steun van de Vlaamse overheid, MiramirO, Provincie Oost-Vlaanderen, TAZ.
“Fantasievol theater dat de grenzen van de verbeelding oprekt om rond het sterven van het hoofdpersonage een emotioneel en waardig afscheid te organiseren. Durf en lef zijn hiervoor de juiste termen; om niet de eenvoudige weg te kiezen maar om kinderen en volwassenen te confronteren met de emoties die samengaan met afscheid nemen en sterven. Zonder eenvoudige antwoorden te formuleren of in te spelen op emoties is het een eerlijke zoektocht van eigentijdse makers. Dichterbij het publiek kun je niet komen.” (jury Theaterfestival 2008)
“Zalf aan de (kinder)ziel
Je hebt ze ter land, ter zee en in de lucht: de vreemde vogels. Ze huizen vaak ver van de gewone mensen. Gelukkig is er Studio ORKA die ons bijtijds die oorden laat opzoeken... Zusjes Kaatje en Bie houden samen met hun broer Pé Porselein een dierenkliniek open waar voelsprietjes gespalkt worden, alleendje gezelschap wordt gehouden en de naar het bos gemigreerde mossel water krijgt. Maar sommige wonden zijn niet te helen. Ook in dit fantasierijke beestenbos geldt de wet van de sterfelijkheid. Studio ORKA benadert het thema rouw met een heldere traan en een warme lach. (...) Orka goochelt met emoties, broos en hittebestendig als porselein. Soms hard, soms zacht. Net als Mijnheer Porselein is de voorstelling zalf aan de ziel. Voor kinderen én voor de volwassene die zijn kinderlijke verwondering koestert.” (De Morgen, ****)
“Leve de bosmossel
In de houten iglo van de Porseleintjes weerklinkt een rustig getsjirp, gescharrel en gefluit. Toch gonst het er net zo goed van de bedrijvigheid. (...) Met een minimum aan middelen, maar met een vertederend enthousiasme en dito spitsvondigheden stuwt de Orka-crew dit stuk vooruit, tot je niet meer weet waar eerst te kijken. Meneer Porselein klikt wonderwel in elkaar. Terwijl de vrolijke bende het publiek amuseert met vlotte woordspelingen en geinige verrassingen van allerlei aard, blijkt ze op elkaar ingespeeld als een geolied machientje. (Knack, ****)
